Ik was nog heel klein maar kan me die koude onpersoonlijke wachtkamers bij de tandarts nog goed herinneren. Rechte harde houten stoelen die in de onverwarmde ruimte je nog eens extra deden huiveren. Een grauw linoleum op de vloer en dikke vitrage tot aan de vensterbank. Geen planten geen speelgoed, alleen een hard tikkende klok tegen een witte muur. Wat is er in 30 jaar tijd veel veranderd! Nu zit ik met mijn kleine meid in de verwarmde wachtruimte van het medisch centrum op een comfortabele gestoffeerde stoel. Op de tafel liggen bladen om te lezen en mijn dochtertje is al spelend helemaal vergeten waar ze is. Wachttijd korter door…